Текст песни Аверсэв - Лісіца-хітрыца
Просмотров: 1
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
На этой странице находится текст песни Аверсэв - Лісіца-хітрыца, а также перевод песни и видео или клип.
– Звары хіба Чубатку, ці што?
Баба замахала рукамі:
– Што ты, дзед, выдумаў?! Лепш мы галодныя будзем, а Чубаткі я не дам варыць.
Пачула гэта курачка, пабегла на двор, знайшла там бобінку і прынесла бабе.
– Звары ты, баба, хоць гэтую бобінку, – кажа дзед.
– Што тут за наедак з аднае бобінкі? Давай лепш пасадзім яе. Як вырасце, тады спячэм цэлы бабовы пірог.
Пасадзілі яны тую бобінку ў хаце пад палацямі. Узышла бобінка ды давай расці. Расла, расла, уперлася ў палаці. Дзед разабраў палаці, і бобінка дарасла да столі. Дзед і столь разабраў, яна дарасла да страхі. Разабралі страху, і вырасла бобінка аж да неба. Узяў тады дзед торбу, палез на неба, абабраў струкі і вярнуўся назад.
Спякла баба пірог з тых бабоў. А ён выскачыў з печы і ўцёк. Кінуліся дзед з бабай даганяць, але дзе там! Так і не дагналі. Прыкаціўся пірог у лес. А тут насустрач яму Лісіца-хітрыца. Схапіла яго, выела мякіш, усярэдзіну шышак насыпала ды пабегла да пастушкоў.
– Пастушкі, дайце мне бычка за гэты пірог.
Згадзіліся пастушкі і аддалі Лісіцы бычка. Села яна на бычка і паехала. Бачыць – на дарозе пусты воз стаіць. Запрэгла яна бычка, села на мяккай саломе і едзе сабе далей. Сустракае Ваўка.
– Куды, кума, едзеш? – пытаецца ён.
– За трыдзевяць зямель, у трыдзясятае царства. Там, кажуць, курэй і каршуны не дзяруць...
– А бараны ў тым царстве ёсць? – аблізнуўся Воўк.
– Ды іх там хоць гаць гаці!
– Вазьмі і мяне з сабою. Падвязі хоць мой хвост.
– Што адзін хвост везці, сядай увесь ты.
Сеў Воўк, едуць далей. Сустракаюць Мядзведзя.
– Куды, кумы, едзеце?
– За трыдзевяць зямель, у трыдзясятае царства... Там, кажуць, курэй і каршуны не дзяруць.
– Там, кажуць, бараноў – хоць гаць гаці.
– А мёду там многа?
– Ды там, кажуць, мядовыя рэкі цякуць!
Мядзведзь зарадаваўся:
– То вазьміце і мяне. Хоць адну лапу падвязіце.
– Што адну лапу везці? Сядай увесь ты.
Сеў Мядзведзь да іх, паехалі далей. Аж зламалася аглобля. Пайшла Лісіца ў лес па аглоблю. А Мядзведзь з Ваўком тым часам з’елі бычка, шкуру саломай напхалі, на ногі паставілі ды ўцяклі. Вярнулася Лісіца, прыладзіла аглоблю, махнула пугаю
на бычка, той і паваліўся. Раззлавалася Лісіца і вырашыла адпомсціць Мядзведзю з Ваўком.
Прыйшла восень. Сустракае неяк Лiсiца Ваўка
і кажа:
– Трэба табе, кум, новы кажух пашыць. Гэты зусім стары.
– Праўду, кумка, кажаш, – згадзіўся Воўк.
Пабег ён на выган, схапіў авечку і прывалок у лес, каб з яе шкуры кажух пашыць.
– Цяпер, – кажа Лісіца, – трэба краўца шукаць. Я ведаю добрага, хадзем да яго.
Прывяла Лісіца Ваўка на луг. А там на прывязі жарабец пасвіўся.
– Вунь ён, кравец!
Воўк зарагатаў:
– Гэта не кравец, а жарабец! Дурная ты, кумка!
Лісіца пакрыўдзілася:
– Ты пра мой розум не вельмі языком мялі. Лепш ідзі паглядзі, на чым жарабец навязаны.
– На вяроўцы.
Лісіца засмяялася:
– Вось і відаць, што дурань! Жарабец на кале навязаны. Хадзем пакажу.
Прывяла Лісіца Ваўка да калка, за які быў прывязаны канец вяроўкі, зняла вяроўку, зрабіла пятлю і закінула Ваўку на шыю. Воўк і азірнуцца не паспеў, як у пятлі апынуўся. Тады Лісіца махнула хвастом, жарабец спужаўся ды пабег да гаспа-дара, а Ваўка за сабой прыцягнуў. Там з яго і шкуру знялі.
Вярнулася Лісіца ў лес, закапала авечку ў мох, адны толькі мазгі на абед пакінула. Села пад елкаю і есць. Ідзе Мядзведзь.
– Што гэта ты, кума, жуеш?
– Мазгі. Калі хочаш, разганіся ды стукніся галавою аб дуб –мазгі і выскачаць.
– Так і зраблю. А то есці даўно хочацца.
Разагнаўся Мядзведзь ды грымнуўся лбом аб дуб. Тут яму і канец.
А хітрая Лісіца наелася мазгоў ды пайшла запіваць крынічнаю вадою. Жили-были дедушка с бабушкой. Ничего у них в хозяйстве не было, только одна курица, Чубатька. Пожили они так долго, что готовить стало нечего. Вот и говорит дедушка бабушке:
– Чубатьку сварить, что ли?
Бабушка замахала руками:
– Что ты, дедушка, придумала?! Мы лучше будем голодными, а Чубатьку я варить не дам.
Услышала это курочка, побежала во двор, нашла там фасоль и принесла бабушке.
– Свари-ка ты, бабушка, хотя бы эту фасоль, – говорит дедушка.
– Что за еда из одной фасоли? Давайте её посадим. Когда вырастет, тогда и испечём целый фасолевый пирог.
Посадили фасоль в доме под дворцами. Росток взошёл и пусть растёт. Рос, рос, уперся в чертоги. Дедушка разобрал чертоги, а росток до потолка дорос. Дед тоже разобрал потолок, и он вырос в пугало. Разобрали пугало, а фасоль выросла до самого неба. Тогда дед взял мешок, поднялся на небо, набрал стручков и вернулся.
Бабушка испекла из этих бобов пирог. И он выскочил из печи и убежал. Дед с бабкой бросились его догонять, но где он? Так и не догнали. Пирог укатился в лес. А тут его встретила хитрая Лиса. Схватила его, съела мякиш, высыпала шишки внутрь и побежала к пастухам.
– Пастушка, дай мне быка за этот пирог.
Пастухи согласились и дали Лисе быка. Она села на быка и уехала. Видит – на дороге пустая телега стоит. Запрягла быка, села на мягкую солому и поехала. Повстречала Волка.
– Куда идёшь, кум? – спрашивает. – За тридевять земель, в тридесятое царство. Говорят, там кур и коршунов не режут...
– А овцы в том царстве есть? – Волк облизнулся.
– Возьми хоть меня с собой. Хвост хоть подвяжи.
– Зачем один хвост таскать, сам сиди.
Волк сел, поехали они дальше. Встретили Медведя.
– Куда едете, друзья?
– За тридевять земель, в тридесятое царство... Говорят, там кур и коршунов не режут.
– Овец там, говорят, режут – хоть много набери.
– А мёда там много?
– Да, говорят, там мёд рекой течёт!
Медведь обрадовался:
– Тогда и меня возьми. Хоть одну лапу подвяжи.
– Зачем одну лапу таскать? Всю дорогу сиди.
Медведь сел к ним, и они поехали дальше. Пока сани не сломались. Лиса пошла в лес за санями. Тем временем Медведь и Волк съели бычка, набили шкуру соломой, поставили его на ноги и убежали. Лиса вернулась, починила сани, ударила бычка кнутом, и тот упал. Лиса разозлилась и решила отомстить Медведю и Волку.
Наступила осень. Лиса как-то встретила Волка
и говорит:
– Тебе, дружок, надо сшить новую шубу. Эта очень старая.
– Верно, дружок, говоришь, – согласился Волк.
Он побежал на пастбище, схватил овцу и потащил её в лес, чтобы сшить из её шкуры шубу.
– Теперь, – говорит Лиса, – нам нужно найти портного. Я знаю хорошего, пойдём к нему.
Лиса привела Волка на луг. А там пасётся жеребец на привязи.
– Вот он, портной! Волк рассмеялся:
– Это не портной, а жеребец! Дурак, дурень!
Лиса обиделась:
– Ты языком нехорошо отозвался о моём уме. Лучше пойди посмотри, к чему привязан жеребец.
– На верёвке.
Лиса рассмеялась:
– Так и видно, что дурак! Жеребец привязан к столбу. Пойдём, покажем ему.
Лиса подвела Волка к столбу, к которому был привязан конец верёвки, сняла верёвку, сделала петлю и накинула её Волку на шею. Волк даже оглянуться не успел, как оказался в петле. Тут Лиса махнула хвостом, жеребец испугался и побежал к хозяину, а Волк потянул его за собой. Там они даже освежевали его.
Лиса вернулась в лес, закопала овцу во мху, оставив на ужин только мозги. Она села под ёлку и поела. Пришёл Медведь. – Что ты жуёшь, дружок?
– Мозги. Хочешь – беги быстрей и стукнись головой о дуб – мозги выскочат.
– Я так и сделаю. Но я давно есть хочу.
Медведь побежал ещё быстрее и стукнулся лбом о дуб. На этом всё и кончилось.
А хитрая Лиса наелась мозгов и пошла пить родниковую воду.
Смотрите также:
- Аверсэв - Разам цесна, а паасобку сумна
- Аверсэв - Муха-пяюха
- Аверсэв - Ліса і Казёл
- Аверсэв - Піліпка-сынок
- Аверсэв - Хлопчык-зорка
Все тексты Аверсэв >>>
Контакты